นิทานสอนใจ: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...อย่าเพ่อดีใจ

นิทานพ่อลูกเรื่องนี้เป็นนิทานที่แต่งโดยท่านพุทธทาส ที่ตั้งใจเขียนขึ้นเพื่อให้สติทุกคนได้เป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นพ่อ แม่ ลูก ตลอดจนคนเฒ่าคนแก่ที่อาจหลงลืมสติไปบ้าง ซึ่งเนื้อเรื่องมีอยู่ว่า... พ่อรู้สึกขบขันแกมสงสารอยู่ไม่น้อยที่เห็นลูกชายคนโตดีใจจนเนื้อเต้น ในการที่ได้รับปากกา “ป๊ากเกอร์ 51” ด้ามหนึ่งเป็นของขวัญวันเกิด และเห็นลูกชายคนเล็กดีใจมากไปกว่านั้อีกหลายเท่า ในการได้รับลูกกวาดของนอกกระป๋องเล็กๆ กระป๋องหนึ่งเป็นของขวัญในโอกาสเดียวกัน แต่พ่อไม่รู้สึกขบขันหรือสมเพชตนเอง ในการที่ตนเองตื่นเต้นยิ่งไปกว่าลูกทั้งสองอีก ในการที่ได้รับบัตรเชิญไปในงานมีเกียรติชั้นพิเศษ ของเจ้านายรายหนึ่งซึ่งตนไม่เคยนึกฝันว่าจะได้รับด้วยอาการมือสั่น ใจเต้นรัว แทบไม่เชื่อตาตนเองว่าบัตรนั้นส่งมาเชิญตน

ภาพจากอินเทอร์เน็ต
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า.... มันเป็นการเหลือวิสัย ในการที่จะให้พ่อดีใจจนเนื้อเต้น ในเมื่อได้รับปากกาชนิดนั้นด้ามหนึ่ง หรือเมื่อได้ลูกกวาดกระป๋องหนึ่ง แต่ในที่สุดพ่อก็ไม่พ้นจากการที่ต้องมีใจเต้นรัว มือสั่น ด้วยได้กระดาษแผ่นเล็กๆอันหมายความถึง เกียรติอันหรูหรา จริงอยู่ รูปธรรม เช่น ด้ามปากกา หรือลูกกวาด มันไม่เหมือนกับนามธรรม เช่น เกียรติ หรือไม่มีค่าสูงเท่าเทียมกัน แต่เราต้องไม่ลืมว่ามันสามารถเขย่าตัณหา(ภวตัณหา) ของคนได้โดยทำนองเดียวกันโดยไม่มีผิด ในฐานะที่เป็นวัตถุอันเป็นที่ตั้งแห่งความพอใจจนลืมตัวได้เท่ากัน แล้วแต่ความใคร่ของใครผู้มีอยู่อย่างไร ส่วนความที่ต้องใจเต้น มือสั่นเหล่านั้น ฯลฯ มันไม่มีผิดกันตรงไหน เพราะฉะนั้น... ใครเล่าที่ควรสมเพชใคร ในระหว่าง พ่อ-ลูกรายนี้? ขอขอบคุณนิทานดีๆจาก นิทานเรื่องสั้น ท่านพุทธทาสภิกขุ